Her zaman olduğu gibi, diyoruz ki; Çocuklar gökyüzünden alır tebessümünü.
….
Klasik 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı şenliklerini bilirsiniz; hani şu aylar öncesinden provalara başlanan , çocuklarımızın oyun saatlerinden kısarak sahne gösterisi için hazırlandığı, her çocuk birbirinin aynısıymış gibi hareket ettirildiği, bireysel farklılıkların gözardı edildiği gösterilerle geçen…
Öğrenci merkezli eğitim anlayışımıza da bir o kadar ters olan bu geleneği zaten hiçbir zaman benimsememiştik.
Eğlenmek yerine, eğlendiren çocuklar olsun istemedik.
Kalbimizin attığı yerde, sevgili ormanımızın ağaçları arasındaydık yine. Evet, Orman büyük bir sahneydi bizim için ama alkışlanmak gibi bir kaygımız yoktu. Herkes kendi gösterisini sergiledi bu sahnede. Kimimiz sosyal-duygusal yöndeki becerilerini sergiledi, kimimiz motor becerini, kimimiz dil-konuşma becerilerini; iyi bir tırmanıcı, taklacı, aşçı, şoför, fotoğrafçı… Yani, neysek o olduk bugün de. Dönüp baktığımızda ağız dolusu kahkahalarımızla, doyasıya eğlenmiş çocuklarımızla;
“Bir günde ne çok anı bırakmışız ardımızda” diyoruz.
Ve seslendik; koca, yaşlı Dünya’ya:
Sana yepyeni türküler verdik
Uzak dağların ötesinden gelen,
Sana yepyeni çiçekler verdik,
Kapıyı aç bulutlar girsin
Gülmeyi bilen çocuklar geldi, tükenme!
Bir yanıt bırakın